Wanneer een 1e trimester zwangerschap eindigt in een spontane abortus (miskraam) en de omgeving was niet op de hoogte van deze zwangerschap, is er voor de werknemers die dit betreft ook weinig mogelijkheid om te spreken over dit verlies. Het verlies kan er echter wel hard in hakken en het functioneren behoorlijk beïnvloeden. Als de werkgever op de hoogte is, zou er ondersteuning kunnen komen voor de werknemer, waarbij rouwverwerking beter kan plaatsvinden en het effect van de miskraam minder langdurig effect heeft op het functioneren van de werknemer naast dat het voor de werknemer voor het psychisch welzijn veel beter is als er hulp op verschillende vlakken is bij het verwerken van dit verlies.
Voor de werkgever zijn er verschillende richtlijnen en uitkeringsaanvraagmogeiljkheden afhankelijk van de duur van de zwangerschap. Waar een werkgever recht op heeft, staat weergegeven op de volgende website
Wat NIET te doen bij de miskraam
Een miskraam is altijd verlies van leven, ongeacht de duur van de zwangerschap. Op moment dat ouders weten dat er een kind komt, stellen ouders zich hierop in. Verlies van het kindje, hoe vroeg in de zwangerschap ook, wordt gevolgd door rouw. Rouw en rouwverwerking verloopt voor iedereen op een andere manier. De ene persoon rouwt door zich volledig op het werk te storten terwijl de ander helemaal niets voor elkaar krijgt. Ondersteuning in deze periode is van groot belang (maar daarvoor moet je wel op de hoogte zijn van de zwangerschap en de miskraam). Als de zwangerschap bekend was en er wordt melding gemaakt van een miskraam, begrijp dan dat dit voor de ouders heel zwaar kan zijn. Vaak zijn mensen niet in staat goed om te gaan met verdriet van anderen. Hierdoor gaat men vaak bagataliseren. Op die manier voelt het alsof je wel betrokken bent, maar wil je eigenlijk zo snel mogelijk weer af van dat vervelende gevoel van verdriet waar je als buitenstaander gevoelsmatig weinig aan kunt doen.
Dit soort opmerken zijn heel pijnlijk voor de ouders en bewerkstelligen vaak het tegenovergestelde. In plaats van iemand moed aanspreken, wordt de boodschap vaak aangenomen in de vorm van: ‘niet aanstellen en doorgaan, zo erg is het allemaal niet’, terwijl het voor de betrokkene kan voelen alsof het hele leven in elkaar is gestort. Met opmerkingen als deze zijn mensen ook niet geneigd verder te spreken over hun gevoelens welke het rouwproces kunnen belemmeren en daarmee het functioneren langere tijd negatief kunnen beïnvloeden.
Wat WEL gedaan kan worden is gewoon luisteren. Luisteren, invoelen, begrijpen en vragen wat de persoon zelf nodig heeft. Onbevooroordeeld (dan moet je maar niet roken of drinken, als je nu eens wat gezonder zou eten, je slikt toch medicijnen etc.) en in het hier en nu. Een teken van betrokkenheid en inzicht in gevoel van verlies is wat mensen op dat moment het meest nodig hebben. Gehoord worden is in een periode van rouw van het grootste belang. Het zorgt er voor dat het rouwproces kan plaatsvinden waardoor iemand uiteindelijk weer sneller kan functioneren.
Als werknemers in een proces zitten van begeleid zwanger worden, kan dit verlies van rouw regelmatig achter elkaar plaatsvinden als (teruggeplaatste) eicellen niet bevrucht worden of als het embryo niet goed innestelt of niet levensvatbaar is. Als een werknemer langer achter elkaar met deze situatie wordt geconfronteerd, kan dit leiden tot moedeloosheid en eventueel depressie. Uiteraard kan een werkgever hier weinig aan doen, maar ondersteunen en betrokkenheid kan wel veel schelen. Het weghalen of reduceren van mogelijke schuldgevoelens van werknemer naar werkgever kan veel stress schelen. Betrokkenheid kan bovendien de werknemer wel meer gevoel van loyaliteit geven waardoor er toch meer inzet wordt getoond. Het kan bijdragen aan het emotioneel welzijn van de werknemer wat zijn weerslag heeft op het functioneren.
